تجربه زیسته

اولین سال‌های معلمی‌ام بود. آن روز، قرار بود برای دانش‌آموزان کلاس پنجم یک فیلم آموزشی پخش کنم. دستگاه‌های پخش ویدیو در خانه‌ها ممنوع بودند، اما مدارس اجازه داشتند برای اهداف آموزشی از آن‌ها استفاده کنند.

با کمک خدمتگزار مدرسه، تلویزیون و ویدئو را به کلاس بردم. بچه‌ها با هیجان منتظر بودند. اما من، معلم کلاس، روبه‌روی دستگاهی ایستاده بودم که کار کردن با آن را بلد نبودم! آموزش و پرورش هم آموزش‌هایی در این رابطه نداده بود، و چون در خانه نداشتیم، هیچ‌وقت تجربه‌اش نکرده بودم. نمی‌دانستم چه کار باید بکنم.

لحظه‌ای سکوت شد. بعد صدای یکی از دانش‌آموزان، جواد، بلند شد: «آقا، ما بیاییم راه بندازیم؟»

قبل از اینکه جواب بدهم، او و چند نفر دیگر جلو آمدند، دکمه‌ها را فشار دادند، نوار را داخل دستگاه گذاشتند و چند ثانیه بعد، تصویر روی صفحه تلویزیون ظاهر شد. فیلم پخش شد. کلاس پر از هیجان شد. اما من… به تصویر خیره نشده بودم، داشتم به واقعیتی تازه فکر می‌کردم.

تحلیل: از معلمی سنتی تا یادگیری مادام‌العمر

شکاف میان آموزش رسمی و نیازهای واقعی معلمان

این تجربه نشان داد که آموزش‌های رسمی برای معلمان، همیشه هم‌راستا با نیازهای عملی کلاس درس نیست…

معلم دیگر تنها منبع دانش نیست

این اتفاق برای من یک تلنگر بود: در کلاس درس، همیشه این معلم نیست که بیشتر می‌داند…

لزوم یادگیری مادام‌العمر برای معلمان

از آن روز تصمیم گرفتم که دیگر منتظر آموزش رسمی از سوی آموزش و پرورش نباشم…

فناوری، یک تهدید یا فرصت؟

در آن زمان، ویدیو چیزی بود که ورودش به خانه‌ها ممنوع بود، اما همان فناوری در مدارس برای آموزش به کار می‌رفت…

نتیجه‌گیری: معلم آینده، معلم فناور است

آن روز در کلاس پنجم ابتدایی، من یاد گرفتم که اگر قرار است معلم خوبی باشم، باید به‌روز بمانم…